Σκάλδος

Όνομα (που προέρχεται ίσως από το αρχαίο ισλανδικό scel = αφήγηση ή, πιθανότερα, από το skalda = ραβδί, πάνω στο οποίο χαράζονταν με ρουνικά γράμματα κατάρες και εξορκισμοί εναντίον των εχθρών) το οποίο χαρακτήριζε τους ποιητές - πολεμιστές (μη επαγγελματίες στιχοπλόκους, συχνά από αρχοντική οικογένεια) που άκμασαν από τον 9o ως το 14o αι. στις αυλές των Νορμανδών βασιλιάδων και ηγεμόνων και ιδιαίτερα στη νορβηγική. Η σκαλδική ποίηση περιορίζεται μέσα σε πολύ συγκεκριμένη παράδοση και στα θέματα και στο ρυθμό: αν και είναι δυνατό να χωριστούν οι σ. - οι μόνοι εκπρόσωποι της νορμανικής λογοτεχνίας για τους οποίους έχουμε βιογραφικές πληροφορίες - σε διάφορες σχολές, η ποίησή τους παρουσιάζει πάντα τη σταθερότητα ενός τύπου εγκωμιαστικής σύνθεσης όπου εξυμνούνται τα κατορθώματα κάποιου βασιλιά των Βίκινγκς. Το τραγούδι που ακολουθεί πάντα περίπλοκους μετρικούς κανόνες, σε σκοτεινό και περίτεχνο ύφος, γεμάτο μεταφορές, συμβολισμούς και περιφράσεις (τις περίφημες Ken-ninga) με μυθολογικές και ιστορικές αναφορές, με περίπλοκα λογοπαίγνια, γίνεται συχνά ψυχρή και δυσνόητη μορφική άσκηση. Πολύτιμος οδηγός, αν και μόνο μερικός, για την κατανόηση του ύφους και των μέτρων της σκαλδικής ποίησης είναι η Έδδα, όπου αναφέρονται τα ονόματα μερικών από τους πιο φημισμένους σ.: των Νορβηγών Μπράγκι Μπόντασον (9ος αι.), ενός από τους πρωτοπόρους, που συχνά ταυτίζεται με το θεό της ποίησης, τον Τιόντολφρ oρ Χβίνι κλπ. Πρέπει να αναφερθούν ακόμα, πλάι στον περιφημότερο απ’ όλους σ., ο Ισλανδός ΈγκΛ Σκαλαγκρίμσον, ο Νορβηγός Τόρμπιαιρν Χόρνκλοφι και ο Ισλανδός Koρμάκρ (10ος-11ος αι.), που έγραψε λεπτότατες ερωτικές συνθέσεις.

* * *

ο, Ν

(ιδίως στον πληθ.) οι Σκάλδοι

Σκανδιναβοί ποιητές, υμνητές αρχόντων, τών οποίων η ακμή τοποθετείται στις αρχές τής ιστορικής περιόδου στις σκανδιναβικές χώρες.

[ΕΤΥΜΟΛ. < αγγλ. skald < αρχ. νορβ. skāld «ποιητής» < ισλανδ. skālda «γράφω υβριστικούς στίχους»].